Rotorua en Tamaki Maori Village

donderdag 11 februari 2016
Rotorua en Tamaki Maori Village
Geert had een spannend boek en bleef bij de camper terwijl ik een wandeling ging doen. Beetje van Lonely Planet, beetje van mezelf. En toen kwam ik tot de ontdekking dat in het park naast de camping geothermische activiteiten waren. Op nog geen 250 meter van onze camper borrelde en rookte het dat het een lieve lust was. En helemaal gratis en voor niets. Verderop kwam ik langs het havenfront. Het weer werd alleen maar beter en het werd er al aardig druk. Op de Village green (meent) zag ik een leuke oplossing voor zwerffietsen.
Ik was mooi op tijd terug voor de lunch en ben daarna ook in een boek gedoken tot het tijd werd om naar de ingang te gaan waar we opgehaald werden.
Ons Maori-avontuur begon al in de bus. We kregen uitleg over gebruiken en leerden wat Maori-termen. Ook werd er een leider gekozen. De gids had Geert op het oog, maar die had gehoord dat de leider op de terugweg moest zingen en dat zag ie niet zitten. Nu bood een andere Hollander zich aan.
Kia Ora = hallo, welkom, tot ziens, veilige reis toegewenst; Waka = middel van vervoer; Korotiwaka = chauffeur
En onze waka (bus) heet Huia
Na de welkomstceremonie gingen we in groepjes het dorp in waar we uitleg en instructies over verschillende gebruiken kregen. Geert heeft meegedaan aan een Haka en ik aan een oefening met een bol aan een koordje. In het Wharenui kregen we een voorstelling met zang en dans te zien.
Natuurlijk werd ons ook getoond hoe ons eten in de Hangi (aard oven) bereid werd: het vlees en de groenten gaan in manden . In een gat in de grond worden gloeiend hete stenen gelegd waarop de manden gelegd worden. Dan worden er natte doeken opgelegd en meteen wordt het gat dicht gemaakt met aarde. Na een 3-4 uur is de boel gaar.
Bij het instappen van de bus hadden we te horen gekregen dat we aan tafel 4 zaten. In het midden van de zaal werd het eten in schalen op grote tafels gezet en tafel voor tafel mochten we ons bord volscheppen. Er was meer dan genoeg voor iedereen en het smaakte prima. Ons toetje had vast niet onder de grond gezeten, en de Pavlova (geklopt eiwit met suiker) smaakte heerlijk.
Na het eten werden we nog bezig gehouden door een zanggroepje en er was gelegenheid om souvenirs te kopen of even rond te kijken. Maar al te snel was het al weer tijd om naar de bus te gaan. Onze gekozen leider kreeg van de chauffeur een lijst met daarop de namen van de landen stond waar de buspassagiers vandaan kwamen. We bleken maar liefst met 10 nationaliteiten te zijn. Nu was het de bedoeling dat iedere nationaliteit een lied ten gehore zou brengen. De eerste die genoemd werden waren 2 jongens uit Denemarken, die het eerst niet zagen zitten, maar uiteindelijk heel enthousiast het Deense volkslied ten gehore brachten. Het ijs was gebroken, want daarna liep het als een trein. En soms ook konden we met elkaar meezingen. Een stel Mauritiers zongen in het Frans een lied dat klonk als onze Tante uit Marocco, en blijkbaar hebben de Engelsen ook zoiets, want de hele bus brulde luidkeels mee. Op het eind zong de Korotiwaka (chauffeur) niet onverdienstelijk nog een paar Maori-liederen en voor we het wisten waren we weer terug op de camping.
Nog even buiten gezeten tot het te fris werd.